Σωτήρης Λιούκρας - Συμμετοχή στην 7η Μπιενάλε του Πεκίνου

«Το Σώμα – Η Ψυχή – Ο Τόπος. Σύγχρονοι Έλληνες Καλλιτέχνες»

Έκθεση του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο Εθνικό Μουσείο Τεχνών της Κίνας στο πλαίσιο της 7ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης του Πεκίνου.

24 Σεπτεμβρίου - 15 Οκτωβρίου 2017

Η Ελλάδα συμμετέχει ως τιμώμενη χώρα στην 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης του Πεκίνου, στο πλαίσιο του Έτους Πολιτιστικών Ανταλλαγών και Συνεργασίας Πολιτιστικών Βιομηχανιών Ελλάδας-Κίνας. H Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λυδία Κονιόρδου θα είναι η κεντρική ομιλήτρια στα εγκαίνια της 7ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης του Πεκίνου στις 24 Σεπτεμβρίου 2017, στο παράλληλο πρόγραμμα της οποίας διοργανώνεται η έκθεση με τίτλο «Το Σώμα – Η Ψυχή – Ο Τόπος. Σύγχρονοι Έλληνες Καλλιτέχνες». Φορέας διοργανωτής της έκθεσης η οποία θα φιλοξενηθεί στο Εθνικό Μουσείο Τεχνών στην κινεζική πρωτεύουσα με τη συμμετοχή 27 σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών είναι το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης..
Την έκθεση, που θα διαρκέσει από τις 24 Σεπτεμβρίου ως τις 15 Οκτωβρίου 2017, επιμελούνται η Μαρία Τσαντσάνογλου, διευθύντρια του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και η Συραγώ Τσιάρα, διευθύντρια του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.
Στις 25 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθεί επίσης διεθνές συμπόσιο για τις εθνικές συνεργασίες με την Κίνα στον χώρο των εικαστικών τεχνών και θα μιλήσουν η Αντιπρόεδρος του ΔΣ του ΚΜΣΤ, καθ. Σοφία Καϊτατζή-Γουίτλοκ και η διευθύντρια του ΚΜΣΤ, Μαρία Τσαντσάνογλου.


Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:
Μπάμπης Βενετόπουλος, Αικατερίνη Γεγησιάν, Μανώλης Γιανναδάκης, Γιώργης Γερόλυμπος, Βαγγέλης Γκόκας, Ρίτσαρντ Γουίτλοκ, Κορνήλιος Γραμμένος, Βασίλης Ζωγράφος, Λίζη Καλλιγά, Χριστίνα Κάλμπαρη, Φωτεινή Καριωτάκη, Γιώργος Κατσάγγελος, Πάνος Κοκκινιάς, Σωτήρης Λιούκρας, Ανδρέας Λώλης, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Μανόλης Μπαμπούσης, Κώστας Μπασάνος, Ράνια Μπέλλου, Κωνσταντίνος Ξενάκης, Ελένη Παυλοπούλου, Βασίλης Πούλιος, Δανάη Στράτου, Πάνος Τσαγκάρης, Γιώργος Τσεριώνης, Έλλη Χρυσίδου.

  «ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ»,2012, ακρυλικά σε καμβά, 70Χ56 εκ.

 

Όπως αναφέρουν οι επιμελήτριες, στόχος της έκθεσης είναι να αναδειχθεί ο δυναμισμός και η εξωστρέφεια της σύγχρονης ελληνικής τέχνης σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια καταλαμβάνει σημαντική θέση στην διεθνοποιημένη καλλιτεχνική σκηνή. Η έκθεση επιδιώκει να τονίσει πώς οι υποκειμενικές αφηγήσεις, οι εμπειρίες και οι ερμηνείες στο έργο των σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών δίνουν μορφή σε θέσεις που αποκαλύπτουν την ολότητα της ύπαρξης. Οι λέξεις «Σώμα», «Ψυχή» και «Τόπος», σηματοδοτούν βασικές παραμέτρους της καλλιτεχνικής πρακτικής. Ο «Τόπος» συνδέεται με το πολιτιστικό υπόβαθρο του καλλιτέχνη, η «Ψυχή» με την συγκίνηση και την υποκειμενικότητα, ενώ το "Σώμα" γίνεται ισχυρό όχημα για αυτοεκδήλωση, προσελκύοντας και το ενδιαφέρον για τις επιτελικές τέχνες.
Με προφανή έμφαση στην υλικότητα και την υφή, η έκθεση καλύπτει ένα ευρύ φάσμα μέσων. Οι καλλιτέχνες που εκφράζονται μέσα από τη ζωγραφική και τη γλυπτική συνυπάρχουν με συναδέλφους τους που προτιμούν την εγκατάσταση, το βίντεο, το σχέδιο, τη χαρακτική ή τη φωτογραφία. Κοινή βάση για όλους είναι το επίπεδο του οπτικού λεξιλογίου, το οποίο σηματοδοτεί τόσο το εγχώριο πολιτιστικό τους υπόβαθρο όσο και την ένταξή τους στο διεθνές καλλιτεχνικό περιβάλλον.

Το ΚΜΣΤ επιδιώκει με αυτή την πρώτη μεγάλη παρουσία σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών στο Πεκίνο να διευρύνει τις συνεργασίες του με φορείς και μουσεία της Κίνας. Για τον λόγο αυτό συμφωνήθηκε ανταποδοτική έκθεση σύγχρονων Κινέζων καλλιτεχνών στη Θεσσαλονίκη την άνοιξη του 2018

Σωτήρης Λιούκρας - "re view" - Ομαδική έκθεση

Χώρος Τέχνης Ώχρα Μπλε – Λήμνος

21/08 - 10/10/2017

Χώρος Τέχνης "Ώχρα Μπλε" , Π.Κυδά 8, 81400 Μύρινα, Λήμνος

T/F:+302254 026264, 6976220673. e-mail: ochra.blue13@gmail.com, http://ochrablue.blogspot.gr/, https://www.facebook.com/OchraBlue

Σωτήρης Λιούκρας" - τα ταξίδια μου" - ομαδική έκθεση

Χώρος Τέχνης Ώχρα Μπλε – Λήμνος

Διάρκεια έκθεσης : 15 Ιουνίου – 20 Ιουλίου 2017

Αλέξης Ακριθάκης / Ελένη Θεοφυλάκτου / Θάλεια Κερούλη / Χρήστος Κεχαγιόγλου / Νίκος Κόκκαλης / Σωτήρης Λιούκρας / Αλέξανδρος Μαγγανιώτης  / Όλγα Μητσέλη / Νικόλας Μπλιάτκας / Ισμήνη Μπονάτσου / Aλεξία Ξαφοπούλου / Σταύρος Παναγιωτάκης / Αννέττα Σπανουδάκη / Μανώλης Χάρος / Ειρήνη Χριστοφορίδου  / Πάολο Ινκαρνάτο

 

Αόρατη πόλη ΙΙ, 2013, λάδι σε καμβά, 57Χ70εκ.

Ο Χώρος Τέχνης “Ώχρα Μπλε” εγκαινιάζει την Πέμπτη 15 Ιουνίου ώρα 9.00 την  έκθεση «τα ταξίδια μου» με έργα 15εικαστικών καλλιτεχνών.

Ταξίδια στον χώρο και τον χρόνο. Ταξίδια που ορίζουν φυγές και εσωτερικές διαδρομές. Η έκθεση “Τα Ταξίδια μου” συνιστά μια καλή αφορμή να προσεγγίσουμε το θέμα με μια πρωτότυπη, ευαίσθητη και καθαρή ματιά, παρουσιάζοντας έργα σύγχρονων Ελλήνων εικαστικών που συνομιλούν με το έργο του Αλέξη Ακριθάκη και δίνουν τη δική τους εκδοχή, τη δική τους αισθητική πρόταση.

Το ταξίδι θα αντικατοπτρίζεται πάντα στη ζωή και τις καρδιές των ανθρώπων. Ταξίδια: ποιητικές μεταγραφές συναισθημάτων και ψυχικών καταστάσεων, υποκειμενικές προσεγγίσεις και εφήμερες εντυπώσεις, χρωματικές αποδόσεις αναμνήσεων και βιωμάτων, προσωπικές αφηγήσεις και εξομολογήσεις, ονειρικές και λυρικές περιπλανήσεις και περιπέτειες. Ο Χώρος Τέχνης “Ώχρα Μπλε” σας προσκαλεί σ’ ένα καλοκαιρινό, εικαστικό ταξίδι –ένα ταξίδι όπου ο θεατής επιλέγει τον δικό του επιθυμητό προορισμό.

Χώρος Τέχνης "Ώχρα Μπλε" , Π.Κυδά 8, 81400 Μύρινα, Λήμνος

T/F:+302254 026264, 6976220673. e-mail: ochra.blue13@gmail.com, http://ochrablue.blogspot.gr/, https://www.facebook.com/OchraBlue

Σωτήρης Λιούκρας - “Γάτα: Ο Αμφίβολος Επισκέπτης” - Ομαδική έκθεση

Γκαλερί ΕΙΡΜΟΣ (Καρόλου Ντηλ & Λεωφ. Νίκης 17, Θεσσαλονίκη) 

Διάρκεια: Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017 – Σάββατο 1 Ιουλίου 2017

 Η έκθεση παρουσιάζει την δουλειά 15 καλλιτεχνών προϊόν γητείας και δέους που γεννά η παρουσία της γάτας. Έργα που έγιναν με αφορμή αυτή την απόπειρα ομαδικού πορτραίτου συνδιαλέγονται με κομμάτια των τριών τελευταίων δεκαετιών. Οι ποικιλία των υλικών και των μέσων εξυπηρετεί μια ρευστή αφήγηση. Γλυπτά από ιαπωνικό τούβλο, ένα υπερ-πολύπτυχο έργο, κολάζ, χαρτιά, λάδια, ακρυλικά, μολύβια, τυπώματα και ένα υπερρεαλιστικό διόραμα χτίζουν μια πολυσυλλεκτική, πρισματική εικόνα του μοναδικού αυτού είδους και των ιδιόρρυθμων συμπεριφορών του.

Στην έκθεση συμμετέχουν με έργα τους οι: Αδαμόπουλος, Βατανίδης, Γραμματόπουλος, Θεοφυλάκτου, Λιούκρας, Ξυνοπούλου, Ντιός, Παριανού, Παπασπύρου, Πολυχρονιάδης, Σκούλος, Σπεράντζας, Τζοβανάκις, Τσεντεμαΐδης, Φασιανός 

Σωτήρης Λιούκρας, Παγωμένη πανσέληνος ΙΙ, 2017, λάδι σε καμβά, 70Χ56εκ.

Κανείς δεν είδε πως έφυγε και όταν επέστρεψε κανείς δεν μπορούσε να την περιγράψει ακριβώς. Σε μια μόνιμα ρευστή κατάσταση η γάτα προβάλλει τον εαυτό της σε όλο τον προσφερόμενο χώρο επιλέγοντας την εύθραυστη συνύπαρξη. Αποσχισμένη ως είδος από το δίπολο άγριου και εξημερωμένου ζώου, ζεί μια ζωή μυστική και άστατη, παραμένοντας ένα κομμάτι αρχέγονης ζωώδους έκφανσης, τοποθετημένο εγκάρσια στις σχέσεις που επιτρέπει – επιβάλλει ο άνθρωπος στα όσα βρίσκονται στο άμεσο περιβάλλον του. Ένας αδάμαστος θηρευτής στον οποίο παραδινόμαστε απροστάτευτοι. Φύση διττή, ένας αιώνιος οικόσιτος ξενιζόμενος, προσεκτικά και επιλεκτικά συντροφικός. Μορφή τοτεμική που γεννά το δέος και συχνά την προσδοκία εκπλήρωσης μιας αρχαίας προφητείας. Κάπου πέρα από εκεί που ανατέλλει ο ήλιος οι όμοιοί της λατρεύονται ακόμη ως θεότητες, κυριαρχούν σε ολόκληρες περιοχές και επιβλέπουν σιδηροδρομικούς σταθμούς.
Σχεδόν συνωμοτικά λοιπόν θα συμφωνήσουμε πως η γάτα είναι ο αμφίβολος επισκέπτης και 15 τολμηρότεροι από εμάς θα αποπειραθούν ένα ομαδικό πορτραίτο. Σαν την Αλίκη τότε θα βρεθούμε μέσα από τον καθρέφτη να παρατηρούμε τους ακούραστους τετράποδους παρατηρητές σε μια αναπάντεχη αντιστροφή ρόλων.
Το βράδυ πια όταν απομακρυνθούν και οι τελευταίοι θεατές, οι γάτες ξεγλιστρούν από τις προκαθορισμένες τους θέσεις και με μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι λυμαίνονται τους δρόμους της αστικής νύχτας, εποπτεύουν τη θάλασσα και στοχάζονται πάνω στις δυνάμεις που εξουσιάζουν τα νερά. Εκεί κοντά τότε, κάποιος ευαίσθητος θηρευτής ονείρων, ως άλλος Randolph Carter, θα δει την μεγάλη εικόνα και έμπλεος ευτυχίας θα συνεχίσει τη ζωή του γνωρίζοντας πια πως αυτά τα ζώα είναι τα genni loci του δικού μας κόσμου.

Δημήτρης Τόλης

Σωτήρης Λιούκρας - "Προσωπικές αξίες"

Ατομική έκθεση

Αίθουσα τέχνης  «αγκάθι – κartάλος», Αθήνα

20 Μαΐου - 6 Ιουνίου 2017

Κυνηγός φαντασμάτων, 2017, λάδι σε καμβά, 130Χ105εκ.

Η αναμέτρηση με τις προσωπικές αξίες

Ένα δωμάτιο με τοίχους από ουρανό, γεμάτο από υπερμεγέθη αντικείμενα καθημερινής χρήσης που στοιχειοθετούν τις «προσωπικές αξίες» στο έργο του Ρενέ Μαγκρίτ. Ο πίνακας είναι μια αναφορά στο τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται το προσωπικό αξιακό σύστημα μέσα από την διαχείριση της καθημερινότητας. Ο οικείος χώρος, στον οποίο σταδιακά αποσύρεται ο άνθρωπος την εποχή της νεωτερικότητας, καθώς η επαφή του με το δημόσια σφαίρα υποχωρεί και αποκτά έναν τυπικό, διεκπεραιωτικό ρόλο, έχει ιδιαίτερη σημασία ως κέλυφος προστασίας της ιδιωτικής ζωής. Οι «προσωπικές αξίες» στο έργο του Σωτήρη Λιούκρα προβάλλουν με την χαρτογράφηση του ιδιωτικού και του δημόσιου χώρου με βάση τα βιώματα που προκύπτουν από τις δύο αυτές διαφορετικές χωρικές εμπειρίες. Ο εσωτερικός χώρος στα έργα του είναι χώρος ανάπαυσης, εργασίας, σκέψης και προσωπικής  πραγμάτωσης. Είναι, παράλληλα, xώρος- καταφύγιο, χώρος της έρευνας του εαυτού και του αυτοπροσδιορισμού μέσα από την εικαστική ενασχόληση, αλλά και τη συνεχή διερώτηση για τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη σήμερα.

Αν ο ιδιωτικός χώρος ταυτίζεται ιδεατά με την ασφάλεια των θερμών και εγκάρδιων προσωπικών σχέσεων, στα έργα του Σωτήρη Λιούκρα η πολυπλοκότητά του δείχνει ότι αυτό μπορεί να αναιρεθεί. Στα εσωτερικά ο χώρος κατακλύζεται από αντικείμενα, η φύση και η θέση των οποίων τίθεται υπό αμφισβήτηση, καθώς αιωρούνται, συμπλέκονται, αλλάζουν θέσεις και είναι αυτά που τον αναδιαμορφώνουν. Τίποτα δεν εμφανίζεται ως δεδομένο και αναλλοίωτο, ιδιαίτερα μέσα από τη διαλεκτική πραγμάτευση του φωτός και της σκιάς. Οι βεβαιότητες υποχωρούν και αυτό που καταγράφεται είναι η ρευστότητα, παρά την δομική, γραμμική αυστηρότητα των εικαστικών και κατ’ επέκταση των κοινωνικών συμβάσεων.

Η επικοινωνία ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό χώρο, με τη διαφάνεια των επιφανειών και την εξαϋλωτική χρήση του φωτός, τονίζει τη σχέση ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό. Ο εξωτερικός χώρος μπορεί να είναι το φυσικό ή το δομημένο περιβάλλον, στοιχεία της εντόπιας εμπειρίας, που είναι όμως υποκείμενη στις διεργασίες μεγάλης κλίμακας που διαμορφώνουν τη σημερινή ζωή. Η σύζευξη των εμπειριών εντός και εκτός του οικείου χώρου στην εικαστική απόδοση θέτει το ερώτημα για τη βούληση της συλλογικής δράσης στον δημόσιο χώρο, όπου εκδηλώνονται οι κοινωνικοί και πολιτικοί ανταγωνισμοί, αλλά και την δυνατότητα για τον σχολιασμό αυτών των θεμάτων μέσα από την εικονοποιητική διαδικασία. Ο ιδιωτικός χώρος είναι το πεδίο της επεξεργασίας της κοινωνικής εμπειρίας, του αναστοχασμού και της ανασύνταξης των δυνάμεων για την επαναφορά στο δημόσιο χώρο. Στα έργα του Σωτήρη Λιούκρα καταγράφεται ο προβληματισμός για την έκθεση του ατόμου στις δύσκολα διαχειρίσιμες εμπειρίες του δημόσιου χώρου και την κοινωνική συνύπαρξη, αλλά και ο κίνδυνος που ενέχει η απόσυρση στην ασφάλεια του ιδιωτικού, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην αποδυνάμωση της συνολικής εμπειρίας από τον κόσμο. Οι τίτλοι των έργων είναι ενδεικτικοί για τα ερωτήματα που θέτει ο ζωγράφος ως «Κυνηγός φαντασμάτων» μέσα στην ροή του ιστορικού χρόνου και το «Χωροχρονικό ασυνεχές», όταν οι άνθρωποι στο δημόσιο χώρο δεν είναι παρά «Σκιές στην αγορά».

                                                                                                                         Φλώρινα, Απρίλιος 2017

Ζωή Γοδόση

Επικ. Καθηγήτρια ΤΕΕΤ-ΠΔΜ

Βιβλιογραφική αναφορά: Richard Sennett, Η τυραννία της οικειότητας, Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός χώρος στον δυτικό πολιτισμό, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1999

Σκιές στην αγορά, 2016, λάδι σε καμβά, 56Χ70εκ.

Ο Σωτήρης Λιούκρας στέλνει τη Φλώρινα, τους ανθρώπους, τον χρόνο και το φως σε νέες διαστάσεις

Νέα έκθεση του ζωγράφου στην Αθήνα

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

16.05.2017 - 18:04

Ο Σωτήρης Λιούκρας στέλνει τη Φλώρινα, τους ανθρώπους, τον χρόνο και το φως σε νέες διαστάσεις.

Δυο χρόνια μετά την «Κοιλάδα του Κόκκινου και του Πράσινου» στη θεσσαλονικιώτικη γκαλερί Ειρμός, πρώτη μου επαφή με τον Σωτήρη Λιούκρα, η ζωγραφική νέα του δουλειά παρουσιάζεται στην Αθήνα, στη γκαλερί Αγκάθι- Κartάλος. Καθηγητής στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Καλοτεχνικής Σχολής της Φλώρινας, μα και τέκνο της επίσης, μιας και γεννήθηκε και συνεχίζει να ζει εκεί, ο Λιούκρας θεωρώ πως είναι μια μοναδική περίπτωση «περιφερειακού» δημιουργού που αποκλείεται μακράν του τόπου του να κατακτούσε τη μεγαλειώδη φωτιστική ματιά και τεχνική του. Εξηγώ: ίδιας στίξης και ψύξης ο χειμώνας στη Φλώρινα και στο Ελσίνκι, το φως όπως διαθλάται πάνω στο χιόνι, ο ψυχισμός των ανθρώπων, οι ατελείωτοι λόγω δύσθυμων νιφάδων εγκλεισμοί εντός, το παγωμένο σύμπαν ολούθε που προσδίδει στον δημόσιο χώρο μια ερημιά, μια αδειοσύνη. Μα και τόσο διαφορετικοί συνάμα. Τόσο πολύπλοκοι, σαν κάτι μεταφυσικό να είναι που καθορίζει τους ψυχισμούς των ανθρώπων περισσότερο, κι όχι απλώς ο κοινός παράγων «υπό το μηδέν», που τους κάνει να μιλούν με πιο σφιχτή προφορά και να ντύνονται (ή και να καταθλίβονται) βαρύτερα. Ενώ στον Αρκτικό Κύκλο φερ’ ειπείν το φως δείχνει να έρχεται από συγκεκριμένο σημείο εστία, καθορισμένο-εγκιβωτισμένο στο Σέλας, το φλωρινιώτικο φως, είτε φιζίκ είτε στη ζωγραφική του Λιούκρα, μοιάζει ανέστιο. Δεν υπάρχει αναγνωρίσιμη κεντρική πηγή. Είναι κυρίαρχο, έντονο, υπερκεράζει τις ανθρώπινες παρουσίες, ακόμα καμιά φορά και την πόλη την ίδια, μα και είναι αόρατο επίσης: πουθενά δεν εντοπίζεται η μονάδα εκπομπής. Η εστία του. Η Φλώρινα του Λιούκρα, καμιά φορά ακόμα κι όταν την απεικονίζει στις δημόσιες συναθροίσεις της, γίνεται αόρατη, μοιάζει τυλιγμένη στις ομίχλες, ακόμα και σαν να μην υπάρχει. Και στο εργαστήριό του ο καλλιτέχνης την ανασυντάσσει, την τακτοποιεί, συγχωνεύει τα χάσματα των χειμώνων του παρελθόντος με το παρόν χρησιμοποιώντας τη μνήμη πρώτα και μετά... τα «δικά του».

Ουφ, θα μπορούσα να το γράψω όχι και τόσο ζόρικα ή μακροσκελή: θεωρώ πως ως κάτοικος κάποιου άλλου τόπου κι όχι της Φλώρινας, ο Λιούκρας θα ζωγράφιζε αλλιώς, αλλά ευκαιρίας δοθείσης τον εκλιπαρώ να μην αλλάξει συντεταγμένες. Ο χειρισμός του φωτός κι όχι η πόλη -αυτή είναι το φόντο- είναι θεωρώ το κυρίαρχο θέμα. Η μάχη του, η τέχνη του. Και η κατάκτησή του. Οι εναλλαγές του ανά εποχή, ο καθοριστικός ρόλος που παίζει στον ψυχισμό των ανθρώπων, άρα και του ζωγράφου όταν κάθεται στο εργαστήριό του. Αυτό, το φως, είναι που μπορεί να αλλάξει ακόμα και τη ροή των αντικειμένων.

Στη νέα του δουλειά, οι «ήρωες» των εσωτερικών χώρων περιβάλλονται από έπιπλα, γραφεία, υποστυλώματα, στέγες, που παρά του ότι βρίσκονται υπό πλήρη γεωμετρική τακτοποίηση, εντούτοις μοιάζουν άναρχα και απειλητικά. Σαν να αιωρούνται, σαν να αμφισβητούν, σαν να επιθυμούν να ανατινάξουν κάθε διακοσμητική σύμβαση. Οι άνθρωποι τώρα είναι πιο «σκιές» από τα αντικείμενα. Μπορεί και πιο άψυχοι, δειλοί, παραιτημένοι, σαν να αφήνουν τα αντικείμενα να τους κερδίσουν στο παιχνίδι της προσοχής του θεατή.

Νομίζω πως αυτό είναι και το Zeitgeist της ζωγραφικής του Λιούκρα: το μέσα και το έξω, το δημόσιο και το ιδιωτικό, το υποκείμενο και το αντικείμενο, η μονάδα και η πόλη, αναλόγως της εποχής και των ροών της, ανταγωνίζονται για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μα πάντα, ανεξαρτήτως του ποιος και πότε, οι σκιές, αντιθετικό ισοδύναμο του φωτός, που τόσο εξαίσια τις φωτομετρά και τις αποδίδει ο Σωτήρης, θα οργανώνουν και τον χώρο. Χειμώνες με φθόριο ή πυράκτωση, μεγάλοι ύπνοι, πλατείες, υποβλητικά στρεβλές περιθλάσεις, και μετά άνοιξη, καλοκαίρι, η Φλώρινα που ξυπνά από τη χειμερία νάρκη της, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, το φως που γλυκαίνει, που... υπομελαγχολεί. Μέχρι πάλι η ροή της εποχής, όπως το μεταμορφώνει σ' άλλον έναν βαρύ χειμώνα, να ξαναστείλει τον ζωγράφο στο εργαστήρι του, για να αναμετρηθούν πάλι. Το φως κι ο ζωγράφος, με την πόλη και τους ανθρώπους να υποβοηθούν τον διάλογό τους.

Νομίζω πως αυτό θέλει να «πει» ο Λιούκρας: πως το φως είναι μια μονάδα μέτρησης του χρόνου των ανθρώπων και της πόλης, καμιά φορά και πιο αξιόπιστο από τα ρολόγια ή τα συμβάντα που γράφουν την ιστορία. Από την άλλη, μπορεί και να λαθεύω, δεν τον ξέρω εκ του σύνεγγυς τον άνθρωπο, μόνο στέκομαι κάθε φορά μπροστά από τα έργα του και «συνομιλώ» μαζί τους, μαζί του και μαζί μου. 

http://www.athensvoice.gr/politismos/art/

Χωροχρονικό ασυνεχές, 2016, λάδι σε καμβά, 100Χ121εκ.

Οι προσωπικές αξίες του Σωτήρη Λιούκρα στην αίθουσα Τέχνης «αγκάθι – Κartάλος» 

Από itsonlyarts Μαΐου 23, 2017

  Ο Σωτήρης Λιούκρας λατρεύει τον τόπο καταγωγής του, τη Φλώρινα, και αυτό φαίνεται έντονα στη ζωγραφική του. Γεννήθηκε στην ακριτική πόλη της Δυτ. Μακεδονίας, σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη και σήμερα είναι αυτός που μεταδίδει την αγάπη του για τις εικαστικές Τέχνες στους φοιτητές του. Τον αγαπούν πολύ και του το δείχνουν, πώς να μη συμβαίνει άλλωστε, αφού ο Λιούκρας είναι όντως ένας αξιαγάπητος άνθρωπος.

Παντρεμένος με τη Ιστορικό Τέχνης Ζωή Γοδόση, διδάσκει στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και ζωγραφίζει ασταμάτητα. Στον χώρο Τέχνης «αγκάθι – Κartάλος» αυτές τις ημέρες παρουσιάζει έργα από το 2010 μέχρι και σήμερα, καμβάδες φορτωμένους με ακρυλικά και λάδια. Τα χρώματά του δεν είναι πολλά, αφού το παιχνίδι των αποχρώσεων είναι αυτό που λειτουργεί δημιουργικά στη δουλειά του. Βάση του πάντα το μαύρο, ψάχνει εναγωνίως το φως, «ξανοίγοντας» τα μοτίβα, δουλεύοντας ξανά και ξανά πάνω στις ίδιες πατημασιές. Αυτό είναι κάτι που δεν τον κουράζει καθόλου και του δίνει τη δυνατότητα να βγάλει αυτό που τον ευχαριστεί, το φως μέσα απ’ τις κλειστές γρίλιες των παραθύρων.

Στον τόπο του, όπου ζει κι εργάζεται, ο καιρός παραμένει άστατος και βαρύς σχεδόν όλες τις εποχές του χρόνου. Η φωτιά παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των ντόπιων κι αυτό ο Λιούκρας το βιώνει απ’ τα παιδικά του χρόνια. Στη ζωγραφική του, αυτό γίνεται αντιληπτό ως θαμπές αντανακλάσεις που διαχέονται και σβήνουν, κρατώντας όμως τις σπίθες αιωρούμενες. Όλα τα έργα διατηρούν τον ενθουσιασμό του πρωτάρη, προβάλλοντας συγχρόνως την εμπειρία του δασκάλου, που δε χρειάζεται να φλυαρήσει για ν’ αποτυπώσει τις εικόνες στον καμβά.

Ο ίδιος τα βλέπει όλα δισδιάστατα, χωρίς όγκο, παρά επίπεδα, και ξεκινά να τα «φτιάξει» με προοπτική, δίνοντάς τους βάθος, δημιουργώντας χώρους όπως τους φαντάζεται. Ταξιδεύει εκεί που αγαπά, αφαιρεί όσα του κρύβουν το ιδιωτικό και τα προβάλλει σε κοινή θέα, μετατρέποντας το προσωπικό βίωμα σε υπόθεση για όλους. Όλο αυτό έχει να κάνει με το πόσο η ανθρώπινη ύπαρξη εγκλωβίζεται ή ελευθερώνεται μέσα σε όσα η ίδια δημιούργησε. Η προστασία γίνεται φυλακή και η συνύπαρξη ανθρώπου και χώρων αποκτά υποκειμενικά κριτήρια, ενώ το ζητούμενο αποκτά φύση αμφιλεγόμενου. Μέσα στα έργα του οι «προσωπικές αξίες» προσλαμβάνουν ένα νόημα διαφορετικό, όσο διαφορετικό είναι και αυτό που ζει ο καθένας ξεχωριστά και το τοποθετεί στο σημείο εκκίνησης της προσωπικής του αναζήτησης.

Κείμενο/Επιμέλεια/Φωτογραφίες: Ζώης Σπ. Κουτρούλης για το www.itsonlyarts.com 

Aίθουσα Tέχνης «αγκάθι – κartάλος»

Μηθύμνης 12 και Επτανήσου

11257, Πλ. Αμερικής

Αθήνα, GR